Archiwum

W niniejszym artykule starałam się wskazać na wiele istotnych kwestii dla opisywania i klasyfikowania cech prozodycznych zarówno w wypowiedziach ustnych, jak i mówionych. Zdaję sobie sprawę, że przedstawiony opis ma jedynie fragmentaryczny charakter. Moje badania oparłam jedynie na nielicznych dyskursach Ojca Świętego, zarejestrowanych podczas pielgrzymek Jana Pawła II do Polski. Dla pełnego zarysowania obrazu prozodycznego materiał powinien obejmować wypowiedzi wygłaszane w warunkach oficjalnych i nieoficjalnych, w pomieszczeniach i na otwartej przestrzeni.
W komunikacji werbalnej wyróżniam teksty mówione wygłaszane w oparciu o przygotowany utwór pisany i teksty ustne powstające dopiero w trakcie prezentacji, a będące, bądź też nie, realizacją z góry powziętej koncepcji. Warstwę brzmieniową wypowiedzi opisuję jako kombinację cech prozodycznych, określaną przez szereg wyraźnych zmian takich elementów, jak: intonacja zdaniowa, akcent zdaniowy, tempo wypowiedzi i pauza, które w większym stopniu niż treść wypowiadanych słów wpływają na proces odbioru i dekodowania komunikatu.

Artykuł przedstawia współczesne podejście do zagadnienia znaku oraz jego znaczenia w językoznawstwie. Rozpoczyna się on definicją dziedziny nauki odpowiedzialnej za badania nad znakami. W dalszej swojej części przedstawia on trzy, w pewnych miejscach różniące się, jednak również uzupełniające, klasyfikacje znaków. Następnie omówione zostają pojęcie oraz cechy znaku językowego, w trakcie którego omówienia przedstawione są metody zmiany znaczenia znaku. Artykuł przedstawia w krótki oraz zwarty sposób najważniejsze współczesne teorie dotyczące znaków (wyjaśnione na przykładach).

Oprócz znaczenia motywującego i motywowanego powstaje, nadbudowuje się wtórne znaczenie socjolektalne (zawodowe). Przekształcenia te mają czasem charakter defrazeologizacji.

Artykuł ten stanowi krótką analizę czasowników i form czasownikowych występujących w dziełach polskich Jana Kochanowskiego.
Zaczynam od form czasu teraźniejszego, poprzez czas przeszły i przyszły, tryby i imiesłowy, aż do form dualnych i bezokoliczników.
Podaję przy tym przykłady obrazujące omawiane przeze mnie zagadnienia. Na końcu formułuję wnioski, stanowiące syntezę omawianych problemów. Dołączam do tego zestawienie tabelaryczne, które daje obraz bogactwa i wewnętrznej różnorodności języka Jana Kochanowskiego.
Na wstępie należy stwierdzić, że twórczości tego poety nie można traktować całościowo, ponieważ zagadnienie dotyczące używania czasowników przez Kochanowskiego przedstawia się bardzo specyficznie.
W języku autora „Trenów” da się zauważyć umiar, z jakim poeta korzysta ze środków językowych będących do jego dyspozycji. Uderza to szczególnie w dziedzinie fleksji i konstrukcji składniowych. Kochanowski to twórca świadomy zmian w obrębie polszczyzny XVI wieku. Skłania się ku formom nowszym, dystansując się w ten sposób do innych pisarzy, choć używa ich z charakterystycznym dla siebie umiarem.

Przedmiotem badań są dziecięce sposoby rozumienia znaczenia pojęć wolicjonalnych i mentalnych przez dzieci w młodszym wieku szkolnym. W badaniu przyjęłam założenia teoretyczne i metody gramatyki kognitywnej. Wyjaśnienie oraz rozpoznanie procesu nadawania znaczenia pojęciom przez małe dzieci z perspektywy kognitywnej ma zasadnicze znaczenie dla poznania pedagogicznego, zarówno w wymiarze wiedzy teoretycznej, jak i praktyki pedagogicznej.

Artykuł skupia się na różnicach, występujących między językami, wynikającymi z cech rzeczywistości ( kultura, klimat, elementy krajobrazu), w której dana społeczność żyje. Pokrótce omówiona zostaje hipoteza relatywizmu językowego, sformułowana przez Sapira i Whorfa, a także przedstawiono poglądy Wilhelma von Humboldta, Johanna Georga Hammana i Gottfrieda Herdera. Wszyscy ci językoznawcy postrzegali język jako zjawisko, na które wpływ ma rzeczywistość i które z kolei wpływa na odbiór otaczającego nas świata. Artykuł podaje liczne przykłady zdań i wyrazów, które odzwierciedlają wzorce kulturowe. Centralna część artykułu, poświęcona jest terminom i wyrażeniom odnoszącym się do kolorów, ich uniwersalizmu i relatywizmu w językach świata. Autor wymienia również, wiele fraz i słów, odnoszących się do kolorów i porównuje ich semantyczny zakres w różnych językach.

Socjolekt artystów chóru i baletu różni się od siebie, ale mamy też i część wspólną. Pewne zwroty, wyrażenia i frazy łączą zawodowo i językowo te grupy, a jego głównym wyznacznikiem (zdaniem większości respondentów) jest zawodowość i ekspresywność.

Artykuł jest omówieniem stosowania językowych środków służących do wywierania wpływu na opinie i kierunki myślenia odbiorcy, na przykładzie pracy dziennikarzy radiowych. Celem artykułu jest analiza języka mediów i ukazanie technik używanych przez dziennikarzy radiowych z zamiarem wpływania na preferencje słuchaczy.
W treści przytoczono szereg egzemplifikacji zgromadzonych w badanych programach radiowych z uwzględnieniem najistotniejszych typów perswazji i manipulacji. Autorka koncentruje się na wskazaniu parametrów językowych, które służą ustaleniu taktyki dziennikarskiej ze wskazaniem na możliwość sterowania opiniami odbiorcy w zależności od środków językowych.
Na podstawie przeprowadzonej analizy, można zaobserwować, że komunikaty medialne konstruuje się w oparciu o typowe mechanizmy retoryczne czy socjotechniczne, stosowane są w nich zdefiniowane zasady językowe. Zmiany w sposobie przekazywania informacji polegają przede wszystkim na różnicach w aranżacji i zakresie wykorzystania poszczególnych środków. Na tym polu język mediów wykazuje dużą plastyczność i elastyczność.
Zaprezentowana analiza jest tylko fragmentem przeprowadzonych przez autorkę badań i nie zamyka tematu.

Analiza i opis odczytywania wypowiedzi ironicznych w programach telewizyjnych prowadzonych na żywo. Elementem służącym rozpoznaniu ironii jest sygnał. Sygnałem mogą być środki prozodyczne i pozajęzykowe zachowania komunikacyjne (intonacja, mimika, gest).

Prasa bezpłatna stanowi bardzo interesujący obszar badawczy. Dla wielu czytelników jest to jedno z podstawowych źródeł informacji. Bezpłatne tytuły zajmują znaczące miejsce na rynku prasowym wielu krajów. Są one atrakcyjne zarówno dla badaczy języka mediów, jak i dla prasoznawców. Darmowe periodyki podlegają formalnym kryteriom, które pozwalają na wyodrębnienie ich z ogółu wydawnictw drukowanych. Analizując literaturę przedmiotu dotyczącą tego zagadnienia, odnajdziemy informacje na temat prasy bezpłatnej - kwestii technicznych oraz treści.